Blog

Jup. Je bent een sukkel. En een held. Ik ben een sukkel. En een held. Je collega is een sukkel, en een held. Je manager is een sukkel. En een held.
Je ziet vast een patroon verschijnen…

Maar wat context voor deze statements lijkt me hier wel op zijn plek. Want wat bedoel ik hiermee? En waarom is het interessant om af en toe met de bril van sukkels en helden naar je (werk)omgeving te kijken?

Ik heb in mijn eigen omgeving rondvraag gedaan. Iedereen leek het beeld te herkennen dat een groot deel van de schooltijd achteraf gezien als een binaire wereld aanvoelde. Een omgeving waarin je aan de ene kant de coole kids had (= de helden) en aan de andere kant de sukkeltjes (= de… juist ja, sukkels). (Als deze simpele aanname klopt, dan zat ik voor mijn gevoel in team sukkels… Zo. dat is eruit.)
Typerend voor deze tweedeling: de groep coole kids leek een stuk kleiner dan de sukkels en je had bovendien bar weinig invloed op de groep waarin je terecht kwam.

Waar komt dit toch vandaan? Het begint volgens mij bij onze binaire manier van denken. We voeden de breinen van onze kinderen van jongs af aan met binaire concepten. Denk aan goed/slecht, ja/nee, groot/klein, man/vrouw,… Een simpele manier van informatie categoriseren om zo chocola te maken van de wereld om ons heen. Niks mis mee bij jonge kinderen, en ik vermoed broodnodig zelfs. Alleen hebben we met ouder worden wel de capaciteit om veel meer grijstinten te onderscheiden. Als we daarvoor open staan. Het vergt namelijk een veel genuanceerdere kijk, en het loslaten van zwart/wit-overtuigingen. Heather Plett deelt in haar boek The art of holding space deze mooi verwoorde blik op het onderscheid tussen deze twee manieren van kijken: “Richard Rohr (…) talks about the ‘two halves of life” (…). He sees the first half of life as a time of dualism. ‘The dualistic mind is essentialy binary, either/or thinking. It knows by comparison, opposition and differentiation. (…) it works wel for the sake of simplification and conversation, but not for the sake of truth or the immense subtlety of actual personal experience.’ (…) The second half of life is a time of non-dualism, which usually happens after some type of mid-life “fall” (…) that causes us to question everything. ‘ Nondual consciousness (…) is a much more holistic knowing, where your mind, heart, soul and senses are open and receptive to the moment just as it is (…). You learn not to divide the field of the moment or eliminate anything that threatens your ego, but to hold everything – both the attractive and the unpleasant – together in one accepting gaze.’”

Terug naar sukkels en helden. Als je met een genuanceerdere bril terugkijkt naar die schooltijd, dan kom je mogelijk net als ik tot de conclusie dat een binaire manier van kijken veel te kort door de bocht is. We zijn helemaal niet fundamenteel anders: we hebben allemaal een held én een sukkel in ons. En naast die innerlijke held en sukkel zitten gezellig nog een hele hoop andere subpersonen. De criticus, de pleaser, het speelse kind, de doordouwer of de levensgenieter bijvoorbeeld. Je bent niet het een of het andere. Je hebt al deze potentie in je. En als je beseft dat dat geldt voor jou én je collega’s, ontstaat er plots ruimte. Want a) we zijn allemaal gewoon mens en dat verbindt ons, en b) welke subpersonen spreek je in anderen aan met jouw eigen gedrag?
Hoe kan je als collega, manager of organisatie stimuleren dat de subpersonen die positief bijdragen aan jullie samenwerking en resultaten de ruimte krijgen om zich te laten zien? Wat stimuleert jullie huidige organisatiecultuur momenteel? Is er oprecht ruimte voor ieders pallet aan subpersonen, en daarmee talenten?

Meer weten over subpersonen? Lees dat bijvoorbeeld het boek ‘Ik en mijn ikken’ van Karin Brugman, Judith Budde en Berry Collewijn. Een hele mooie introductie in de boeiende wereld van Voice Dialogue.

Meer weten over hoe je hiermee kan werken binnen organisaties? Of hoe je hiermee aan de slag kan binnen coaching en tijdens het werken met organisatieculturen? Bel of mail gerust!